Vrijdagavond 15 maart 18:45 uur, de eerste auto begint te rijden om enkele Toppers van huis op te pikken. De eerste Topper heeft net zijn eten op en schrikt van het getoeter voor zijn deur. Snel pakt hij zijn tas en stapt in de auto. De andere twee Toppers uit Hardenberg stappen kort daarna in. Vaste afspreekpunt is Tholen. De delegatie uit Lutten/Slagharen staat al klaar en de twee auto’s begroeten elkaar met een korte druk op de toeter. De gebroeders Bril worden bereid gevonden om met een derde auto over Hoogeveen te rijden om Topper Dré op te halen.
De weg naar Leek is lang en donker. Leek, een dorp in de gemeente Westerkwartier. Leek, waar Maria Kooistra (u weet wel, Pascale Berings uit GTST) en Tony Neef (u weet wel, oom Fester uit de musical “The Adams Family”) het levenslicht zagen. Leek, met de kleuren groen, wit, zwart in haar vlag maar waar de plaatselijke volleybalvereniging speelt in het geel. En Leek, dat bekent staat om haar enorme topsporthal.
Bij aankomst bleek echter dat er van dit laatste geen sprake was. Via een schimmig industrieterrein bereikten de Toppers een desolate en slecht verlichte sporthal. Bij het fietsenschuurtje voor de sporthal stonden meerdere duistere figuren op een donker plekje stiekem te blowen. Gauw pakten de Toppers hun tassen uit de auto en werd de ingang gezocht. Deze werd makkelijk gevonden maar direct werd duidelijk dat dit een andere avond zou worden dan alle eerdere avonden tijdens deze competitie. Er was geen kantine te vinden! Even werd overwogen om de wedstrijd te staken, maar
In de kleedkamer werd de komst van de derde auto en de kleding afgewacht. Toen iedereen gearriveerd was, werd snel de arena betreden en werd er gestart met de wedstrijdvoorbereiding.
Op de afgesproken tijd begon de wedstrijd onder luid gejuich van enkele verdwaalde zielen. Deze supporters bleken echter goed voorbereid op dit treffen, getuige de meegebrachte trommel en nodige toeters.
Tijdens de eerste set tastten beide teams elkaar af en ging de strijd lange tijd gelijk op. De supporters toeterden maar ook de bank van de thuisploeg bleek er wat van te kunnen. Tot twee keer toe moest de scheidsrechter de mannen ferm doch rechtvaardig toespreken om niet meer te toeteren. Gedurende de set werd duidelijk dat één topper er verdedigend met kop en schouders boven uit zou steken. Roy Lamberink, niet tegengehouden door vochtige verleidingen uit de kantine, toonde zich een ware BANZO-rode tijger door met zijn snelle katachtige reflexen meerdere ballen van de grond te houden. De positieve flow die daaruit voortkwam maakten dat men in de tweede helft van de set makkelijk uit liep en afstevende op de eerste setwinst (18-25).
Helaas zette deze flow zich niet door in set twee en drie. De Toppers kregen meerdere serveseries tegen en ballen die gescoord zouden moeten worden werden niet verzilverd. Bovendien kreeg men last van het getoeter van de supporters. Meerdere verzoeken om hiermee te stoppen werden genegeerd. Positief punt was echter wel dat door een scherpe blokkering, goed positiespel en knappe verdedigende acties de rally’s soms lang duurden. Helaas voor de Slagharense mannen was het echter twee maal toe de thuisploeg die er, onder luid getrommel en getoeter, met de overwinning vandoor ging (beide 25-18).
Met een 2-1 achterstand keken de Toppers elkaar eens goed aan en werd afgesproken Leek te verlaten met 3 punten. Met hernieuwde energie werd de vierde set begonnen en dit pakte positief uit. Gertjan noteerde een uitstekend serveserie waarna Impala zich gedroeg als aangeschoten wild. Men probeerde het wel maar kwam er eigenlijk niet goed bovenop. Bij een stand van 21-11 leek er dan ook geen vuiltje aan de lucht. Bij deze stand verwachtte men dat het Impala zou zijn die door de hoeven zou zakken maar dit werd Henrik Bril. Hij probeerde een moeilijke bal te corrigeren waarbij hij zich verstapte. Einde wedstrijd voor Henrik die samen met coach Fabian en een vrouwelijke gids/supporter (waarvoor dank!!!) konden vertrekken naar de huisartsenpost. Dré kreeg de taak om de diagonaalpositie over te nemen en de set binnen te slepen, wat hem ook vrij snel lukte! (15-25).
Clichématig werd geroepen dat de laatste set voor Driekus zou zijn, maar ook de andere Toppers vonden het wel tijd om wat te winnen. Zoals de vierde set geëindigd werd, zo werd de vijfde set gestart. Gertjan zette wederom snel een goede serveserie neer en Dré ontpopte zich tot een ware baltovenaar op de diagonaal positie. Als een echte Cristiano Ronaldo vierde hij, in zijn uppie, de punten die hij scoorde, waarbij hij zijn teamgenoten meerdere malen de rug toe keerde. Met een eigen Cristiano Ronaldo was de vijfde set een formaliteit die uiteindelijk werd afgerond met een stand van 10-15. Van de toeters had men geen last meer!
Blij met de overwinning maar ongerust over Henrik werd besproken wat de volgende stap zou zijn. De gastheren bleken hun taak echter prima te verstaan en via de nooduitgang werden de nodige kratten bier aangerukt. De volgende stap was hiermee helder. Alhoewel Impala wegens het ontbreken van een kantine (en daarmee, groen gras en versnapperingen) stijf onderaan staat in de Toppers Kantinecheck kan niet gezegd worden dat het ongezellig was. Men was zelfs zo vriendelijk om enkele touwen te plaatsen zodat enkele Toppers hun klimkunsten konden vertonen. En laten we eerlijk zijn….. in welke kantine kan dat?
Uiteindelijk kreeg men vanuit het Martini ziekenhuis in Groningen bericht dat het fysiek meeviel met Henrik. Dat wil zeggen, geen botbreuken maar sowieso einde seizoen voor hem. Voor het team natuurlijk een enorme domper, maar met nog enkele wedstrijden te gaan lijkt degradatie ver weg.
Donderdag 21 maart zullen de Toppers, in eigen huis, aantreden tegen Hevoc ’89 uit Heerenveen. Doel is natuurlijk om alle punten in Slagharen te houden. Toeters zijn welkom!